2. Ja zamiast niej

Lucy najlepiej nigdy by nie wstawała, tak było jej wygodnie, jednak budzik miał inne plany i przerwał ten piękny moment odpoczynku. Słysząc jego dźwięk zerwała się szybko z łóżka wyłączając zegarek. Nieprzytomnym wzrokiem rozejrzała się po pokoju, widząc jak jasne pojedyncze promienie słońca wpadały do pomieszczenia, w którym się znajdowała. Spojrzała na zegarek, który wskazywał szóstą trzydzieści. Miała jeszcze trochę czasu. W jej oczy znów rzucił się rysunek Natsu, przedstawiający ją jako anielicę, co spowodowało, że kąciki jej ust wygięły się delikatnie ku górze tworząc uśmiech.

- No tak, muszę jeszcze iść po Natsu. - Powiedziała sama do siebie zaglądając w tym samym czasie do garderoby. W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę! - Zawołała nie wychodząc z wnęki. Do pokoju wkroczył jej ojciec ubrany w garnitur i ciągnąc za sobą walizkę.

- No Lu-chan, przyszedłem się pożegnać.

- Co, już wyjeżdżasz? Myślałam, że dopiero wieczorem!

- W nocy dostałem telefon, że mam być wcześniej, za pół godziny odlatuje mój samolot.

Gdy dziewczyna się do niego przytuliła, on pogłaskał ją po głowie

- Dasz sobie radę?

- Oczywiście, wiesz, że nie raz już zostawałam sama w domu

- Tak, wiem, ale martwię się o ciebie. Wiesz, że możesz zaprosić na ten czas do siebie koleżanki, nie mam nic przeciwko temu. Tylko, gdy wrócę...

- ...Wszystko ma wyglądać tak, jak wtedy, gdy wyjechałeś.

Dokończyła ze śmiechem Lucy. Odprowadziła ojca do drzwi wyjściowych, a gdy odjechał, popędziła na górę.

Musiała chwilę czekać, zanim w końcu ktoś otworzył jej drzwi. Ku swojemu zaskoczeniu, nie zrobił tego Natsu, a niska, śliczna dziewczyna, o długich różowych włosach.

"Natsu nie wspominał o tym, że ma siostrę" - pomyślała zaskoczona Lucy.

- O! Dzień dobry! Przyszłaś pewnie po Natsu! - Dziewczyna uśmiechnęła się - Wejdź, on chyba jeszcze śpi. Pójdę go obudzić.

Zaprowadziła Lucy, do salonu i posadziła ją na jednym z wysokich krzeseł barowych. Hearfilia słyszała, jak różowowłosa wchodzi na górę i puka do drzwi, które pewnie prowadziły do pokoju Natsu. Potem usłyszała:

- Natsu...Natsu, wstawaj.

- Mamo, jeszcze pięć minut...

"Mamo?!" - Lucy aż zachłysnęła się powietrzem.

- Ale tam na dole czeka na ciebie jakaś dziewczyna...

- Taa, jasne... Już ci uwierzę.

- Czyli mam powiedzieć Lucy, żeby poszła już do szkoły, tak?

- LUCY?! Na wszystkie smoki, zapomniałem!

Lucy słyszała, tupot stóp i nagły huk, a potem perlisty śmiech dziewczyny.

- Uważaj na siebie, bo powybijasz sobie zęby w takim tempie. Pójdę jej powiedzieć, że przyjdziesz za pięć minut, a ty w tym czasie zrób coś ze sobą.

Po chwili już stała przed blondynką.

- Natsu zaraz przyjdzie. Pewnie znów do późnej nocy grał w tego LOL'a... Ech, co ja z nim mam. Chcesz może soku?

- Co? A tak, chętnie

Kilka minut później, po schodach zbiegł Dragneel.

- Ohayo, Lucy! Gomene, że zaspałem. - Przejechał dłonią po włosach. Dziś wyglądał inaczej. Znów miał na sobie czarne martensy i dżinsy, jednak zamiast zwykłej czerwonej bluzy, jego ramiona okrywała skórzana kurtka, a pod nią widać było czerwony t-shirt. No cóż...Przystojny to on był (tak, to słowa An xD).

- Ohayo Natsu. Nic nie szkodzi.

Uśmiechnęła się. Potem spojrzała na jego mamę. Ta stała ze szklanką soku w ręce i z lekko otwartymi ustami wpatrywała się w syna zdziwiona.

- Wow… Natsu, ale się wystroiłeś…

Spojrzenie, którym zaszczycił rodzicielkę, spokojnie mogłoby zamienić bazyliszka w kamień, lecz ona tylko się zaśmiała.

- Idźcie już, bo jesteście spóźnieni. Natsu, może podwieziesz Lucy na motorze? - Zaproponowała i rzuciła mu klucze. Chłopak złapał je zwinnie i westchnął przecierając twarz dłonią. Najchętniej spałby jeszcze z dobre trzy godziny, no, ale szkoła to szkoła.

- A, dzisiaj wraca ojciec, więc wróć zaraz po szkole. - Powiadomiła, gdy chłopak był już w drzwiach. On zaś, słysząc to znieruchomiał, a później bez słowa wyszedł.

- To do widzenia! – Pożegnała się grzecznie Heartfilia chcąc wybiec za chłopakiem, ale różowowłosa złapała ją za nadgarstek.

- Lucy proszę pilnuj go, martwię się o niego. Ostatnio zachowuje się coraz gorzej, a ja nawet nie wiem dlaczego. - Powiedziała cicho, a blondwłosa dostrzegła zmartwienie i smutek w jej oczach. Ją samą zastanawiało, co się stało z tym chłopakiem, lecz mimo wszystko uśmiechnęła się i wyszła.

- Ej, ej, ej a jak się na to wsiada?! - Wykrzykiwała a Dragneel jedynie spojrzał na nią rozbawiony podnosząc jedną brew.

- Nigdy nie jechałaś na motorze? - Zapytał zdziwiony.

- No nie... - Odpowiedziała lekko speszona, na co Natsu roześmiał się głośno.

- Dobra to może na początek załóż kask. – Podał jej ową rzecz, a ona posłusznie założyła ją, choć z lekkim zirytowaniem na twarzy, bo to akurat wiedziała.

- A ty? - Zadała pytanie.

- Mi nie potrzebny, nic się nie stanie jeżdżę w miarę wolno.

- Załóż, bo inaczej nie wsiądę. - Zaszantażowała go, więc chłopak nie miał wyboru i założył kask, a potem pomógł blondynce wsiąść na maszynę.

- Zwolnij! - Wrzasnęła Lucy, kiedy wjechali na podwórko szkolne, Natsu zahamował robiąc przy tym drift. Wszyscy zwrócili wzrok w ich stronę, natomiast Heartfilia trzęsła się cała nie chcąc puścić różowowłosego.

- Ej... Puścisz mnie? - Zapytał Dragneel.

- Nie. - Odpowiedziała piskliwie blondynka.

- To jedziemy dalej… - Odparł z uśmiechem na powrót odpalając motor.

- NIE!

Sprintem zeskoczyła z motocykla, wywracając się przy tym, a Natsu momentalnie znalazł się przy niej.

- Nic ci nie jest? - Zapytał zmartwiony.

- Nie. - Odpowiedziała zdejmując kask, gdy pomógł jej wstać, po czym pojechał zaparkować środek transportu.

Do dziewczyny podbiegła Levy zafascynowana przyjazdem przyjaciółki.

- Lu-chan, kto to był? Jakiś nowy? Przystojny się wydaje. - Nawijała McGarden.

- Co? – Lucy spojrzała zdziwiona na przyjaciółkę. - To był przecież Natsu.

Niebieskowłosa otworzyła szerzej oczy i zaniemówiła

- O już idzie!

Heartfilia pomachała do niego z uśmiechem, on lekko niezdecydowany, podszedł do nich.

- Hej Levy... - Powiedział trochę speszony.

- Cześć Natsu. - McGarden uśmiechnęła się do niego. - Niestety, będę musiała porwać twoją Lucy, bo pierwszą lekcję mamy razem.

Natsu podrapał się po karku jeszcze bardziej speszony i odwrócił wzrok, zaś Lucy zarumieniła się, a niebieskowłosa zachichotała.

- Do zobaczenia Natsu! - Zawołała, ciągnąc za sobą blondynkę.

- Do następnej lekcji! - Pomachała do niego Heartfilia. Ten odmachał jej, założył na uszy słuchawki i ruszył w tylko sobie znaną stronę.

Levy zaprowadziła Lucy do dużej sali, w której były same dziewczyny. Siedziały one na podłodze, wśród góry poduszek przypominających m&m'sy.

- Ej, wiecie może, kim jest ten chłopak, który dziś przyjechał na tym motorze?

- Nie widziałam jego twarzy, ale pewnie jest strasznie przystojny!

- A jeszcze ten motocykl! Musi być nieźle nadziany…

- Phi! Jaracie się jakimś nowym na motorze?

Do klasy wkroczyła wysoka, błękitnowłosa dziewczyna.

- Pewnie przejdzie wam za kilka minut.

- Aquarius, nie bądź dla nich taka okrutna…

Stojąca obok niej dziewczyna w krótkiej, białej, wełnianej sukience nieśmiało powiedziała do przyjaciółki.

- Aries, taka jest rzeczywistość. Zamiast skupić się na jednym chłopaku, przeskakują z kwiatka na kwiatek, a potem narzekają, jakie to one samotne. A ty lepiej bierz się za Leo, bo taka okazja drugi raz się może nie pojawić.

Na twarz różowowłosej wypłynął rumieniec.

- O Levy i Lucy! - Zawołała Cana i pomachała do dziewczyn.

Te ruszyły w jej stronę, a gdy tylko usiadły obok, otoczył je wianuszek dziewcząt.

- Ej, Lucy kim to jest ten nowy?

- To ty z nim dziś przyjechałaś, prawda?

- To twój chłopak?

Lucy westchnęła i wzrokiem poszukała pomocy u przyjaciółki. McGarden tylko zachichotała i poklepała ją po ramieniu.

- To przecież był Natsu. - Odpowiedziała Heartfilia.

Dziewczyny momentalnie ucichły.

- A nie mówiłam, że zaraz się znudzą? - Zaśmiała się Aquarius. W tym momencie do sali zajrzał jakiś chłopak, o czerwono białych włosach.

- Hej dziewczyny, jest tu może...

- Scorpio!!! - Błękitnowłosa rzuciła mu się w ramiona.

- Aqui, wszędzie cię szukałem.

- Nie mogłam cię nigdzie znaleźć, więc poszłam już do klasy. - Pocałowała go namiętnie w usta.

- Ekhem, ekhem...

Momentalnie się od siebie oderwali. Obok nich stała drobna kobieta o ciemnowrzosowych, krótkich włosach.

- Scorpio, nie powinieneś być na lekcji? Bob zaraz zacznie cię szukać.

- Eee...Tak, już idę. Gomene Enno-sensei. - Chłopak cmoknął szybko Aquarius w policzek i poleciał do swojej klasy. Nauczycielka zachichotała.

- Chłopcy, chłopcy...No Aquarius, siadaj już, na przerwie znowu się spotkacie.

Gdy Scorpio wpadł do klasy, wszyscy łącznie z nauczycielem już się w niej znajdowali.

- O Scorpio, jesteś wreszcie. Już miałem iść cię szukać.

Powiedział nauczyciel.

- Gomene, Bob-sensei

Uczniowie rzucili chłopakowi mordercze spojrzenie. Wszyscy mieli nadzieję, że nauczyciel WDŻ-tu wyjdzie i nie będą musieli przeżywać tych tortur.

WDŻ był najbardziej znienawidzoną - tak, to było aż dziwne - przez męską część szkoły, przedmiotem. Wygrywała z nim tylko matematyka z Purehito.

- Chłopcy, czemu siedzicie tak daleko? - Spytał zdziwiony nauczyciel. Wszyscy uczniowie, siedzieli pod ścianą, cisnąc się jeden na drugiego.

- Tu jest bardzo wygodnie... - Mruknęli.

- No róbcie, co tam chcecie. A więc tematem dzisiejszej lekcji będzie miłość między mężczyzną, a kobietą. A więc jak sami wiecie, w związku oprócz miłości cielesnej, istnieje jeszcze ta druga, którą pokazujecie poprzez uczucia...

Uczniowie oczywiście go nie słuchali.

- Szybko trzeba coś wymyślić! - Szeptali między sobą.

- Zaraz zacznie nam tu prawić o seksie, jakby był mądrzejszy od nas.

- On to pewnie od razu przedzie do praktyki…

- A jaki był pan w przeszłości? - Wykrzyknął ktoś w akcie desperacji.

- Och, byłem bardzo przystojnym młodzieńcem, miałem całe grono fanek...

Nauczyciel szybko przeskoczył z tematu lekcji, a uczniowie odetchnęli z ulgą i zajęli się swoimi sprawami, totalnie olewając Boba.

- Lu-chan może chodź...

- Levy ja poszukam Natsu, miałam go pilnować. Jego mama bardzo się o niego martwi i nie chce by było jeszcze gorzej…

Przerwała jej Lucy z lekkim zmartwieniem na twarzy, miała nadzieję, że przez ten krótki czas chłopak nie wdał się w żadną bójkę, ani nie wagarował. McGarden uśmiechnęła się widząc, że blondynka chce jak najlepiej, dla Natsu. W końcu jako jedyna zaakceptowała go i starała się poznać, a także pomóc.

- To idź, spotkamy się na następnej przerwie. - Zapewniła ją z uśmiechem. Heartfilia ciesząc się, że ma tak wyrozumiałą przyjaciółkę pobiegła szukać kolegi. Miała na głowie jeszcze kłótnie z Erzą i całą resztą. Chciała zaprosić ją dzisiaj do siebie na noc, gdyż nie ma jej taty, ale nie miała pewności czy się zgodzi. Przeszukała już chyba wszystkie korytarze i wtedy dojrzała go opartego o ścianę z słuchawkami na uszach i robiącego coś na komórce tak jak za pierwszym razem, kiedy to się poznali. No tak za chwilę mieli historię ze swoim wychowawcą. Podeszła do różowowłosego delikatnie pukając palcem w ekran telefonu, na co on spojrzał na nią i zdjął słuchawki.

- Jak tam? - Zapytała z uśmiechem.

- Dobrze, nie chce mi się iść na historie. Zrywam się, idziesz?

Zapytał nie przejmując się niczym, a dziewczyna pacnęła go w głowę.

- Głupek! Masz być na wszystkich lekcjach! Twoja mama się martwi o ciebie, a ty...Nie rusza cię to w ogóle? Słyszałam, że kiedyś byłeś dobrym uczniem, rozmawiałeś z każdym, śmiałeś się, bawiłeś... A teraz... Co się z tobą stało?

Trochę ją poniosło, zobaczyła smutek a równocześnie zdziwienie na twarzy chłopaka, zacisnęła usta w wąską linię i spojrzała w bok.

- Przepraszam nie powinnam...

- Nie...To ja przepraszam. Nie powinienem ci proponować czegoś takiego już w drugim dniu szkoły. Ba, sam tego nie powinienem robić. Przecież miałem się wziąć za naukę... Masz rację.

Zaskoczona jego zachowaniem, nie wiedziała, co powiedzieć. Ten podał jej ramię i obniżając głos powiedział bardzo poważnym tonem:

- Co panią tak zdziwiło milady? Sposobnie by było pospieszyć teraz na zacny przedmiot nauczający historii, iż inaczej możemy nabawić się poważnych kłopotów.

Dziewczyna zaśmiała się i podając mu rękę ruszyła za nim do klasy. Usiedli razem z tyłu w ławce, gdzie zawsze siedział różowowłosy. Nauczyciel jeszcze nie przyszedł, więc wszyscy dość głośno rozmawiali.

- Właściwie to, dlaczego nie siedzisz z Erzą, pokłóciłyście się?

Zapytał nagle oparty dłonią o podbródek.

- Można to tak nazwać, od wczoraj…

Nie kończyła, ale chłopak i tak zorientował się przez co to wszystko. Wiedział, że tak będzie. Tylko zaczęła się z nim zadawać, a już wszyscy ją ignorują.

- Przepraszam to moja wina, wiedziałem, że tak będzie, nie powinnaś...

- Nawet nie kończ! Oni...Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.

Zapewniła go jak i samą siebie. Uśmiechnęła się chcąc zobaczyć ten sam gest u Dragneela, ale on jedynie niewidocznie uniósł kąciki ust ku górze i zaczął pisać coś w zeszycie, aż w końcu do klasy wszedł Makarov. Pierwsze, co rzuciło mu się w oczy, gdy już usiadł przy biurku to różowowłosy siedzący z Lucy.

- Co się stało Dragneel? - Zapytał zdziwiony.

- Co się miało stać? - Odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Nie spóźniłeś się, nie śpisz, nie leżysz na ławce, nie masz bluzy i kaptura na głowie. - Wymienił wszystko po kolei, a każdy niepewnie zwrócił wzrok w stronę dwójki uczniów.

- A co masz z tym jakiś problem? - Zadał pytanie zirytowany Natsu.

- Dobra, jednak to ten sam Natsu. - Odparł wzdychając i zaczął prowadzić lekcje, tłumaczył coś, ale mało, kto się w to wsłuchiwał.

Zbliżał się koniec lekcji, gdy Makarov powiedział:

- W czwartek kartkówka z trzech ostatnich tematów, a i radzę się nauczyć, co poniektórym, bo teraz nie będę taki wyrozumiały.

I znów podkreślił ostatnie słowa a wszyscy spojrzeli na ławkę Dragneela.

- Proszę zwolnij! - Wykrzyczała blondynka, kiedy już zatrzymali się pod jej domem, chłopak nie mogąc wytrzymać zaśmiał się na cały głos zdejmując kask.

- Przecież nie jeżdżę tak szybko. - Powiedział rozbawiony.

- Nawet nie chcę wiedzieć jak w twoim wykonaniu będzie szybko. - Wyjąkała poprawiając spódniczkę.

- No, tylko troszkę szybciej od tego. - Mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Nigdy więcej nie wsiądę z tobą na motor. - Powiedziała zszokowana.

- Jeszcze będziesz o to błagać.

Zawrócił pojazd i wjechał przez otwartą bramę na swoje podwórko. Lucy przez chwilę jeszcze przyglądała się jego popisom z uśmiechem na twarzy, po czym weszła do domu.

Natsu wszedł do domu po cichu chcąc uniknąć spotkania z ojczymem. Jego matki nie było, a nie chciał się z nikim kłócić.

- Wróć się!

Rozkazał chłopakowi, a ten od niechcenia zrobił to. Zauważył jakąś kobietę jedynie w samej koszuli i majtkach robiącej sobie kawę. Gdy zobaczyła chłopaka, szepnęła coś jego ojczymowi na ucho i poszła na górę.

- Gdzie byłeś?!

- W szkole, a gdzie do cholery mogłem być we wtorek? - Odparł szorstko.

- Nie przeklinaj i patrz jak na ciebie mówię!

- Nie chce mi się patrzeć na twoją ohydną mordę! Co chwila jak mamy nie ma przyprowadzasz jakieś kurwy i pieprzysz się z każdą po kolei! Powinienem powiedzieć mamie dla jej dobra, a nie męczyć się tu z tobą!

Mężczyzna wkurzony wstał i uderzył zaciśniętą pięścią w twarz chłopaka, tak, że ten upadł z hukiem na ziemię.

- Ty skurwysynu, spróbuj powiedzieć swojej matce, a wiesz, co będzie!

Znów mu tym groził. Kiedy Natsu chciał wstać, ojczym kopnął go w brzuch, nie pozwalając się podnieść i tak kilka razy. Gdy w końcu Natsu nie miał siły nawet odpyskować, mężczyźnie znudziło się i zostawiając chłopaka leżącego na podłodze poszedł do swojego gabinetu. Gdy tyko ojczym zniknął mu z pola widzenia, ten poderwał się z podłogi i porywając kurtkę wybiegł z domu.

Lucy siedziała w ogrodzie podlewając kwiaty w ogrodzie, kiedy zauważyła Natsu wybiegającego ze swojego domu z kurtką w ręce.

- Natsu! - Zawołała machając do chłopaka, ten spojrzał na nią i ruszył przed siebie, a ta zaczęła go gonić. Dogoniła go gdyż nie biegł, a szedł lekko utykając. Złapała go za ramię, a on zasyczał z bólu. Kiedy się odwrócił zobaczyła, iż jest pobity.

- Co się stało? - Zapytała przestraszona.

- Nic, zostaw mnie. - Odpowiedział szorstko, ale blondynka nie dawała za wygraną i pociągnęła go za sobą do swojego domu. Usadowiła chłopaka na kanapie i zaczęła opatrywać jego twarz. Wodą utlenioną ścierała krew i obmywała tym samym zadrapania. Musiała wiedzieć, co się stało.

- Natsu...Czy twój ojczym ci to zrobił? - Zapytała cicho i niepewnie, lecz nie otrzymała odpowiedzi na pytanie. Skończyła już go opatrywać, więc poszła odnieść specyfiki cały czas myśląc o tym, kto mu to zrobił.

Chłopak zaczął wstawać na miękkich nogach.

- Dzięki Lucy, ale... - Nie dokończył, ponieważ złapał się za brzuch i upadł na kolana krzywiąc się z bólu, Heartfilia przestraszona podbiegła do niego i pomogła wstać, a właściwie na powrót usiąść.

- Zdejmij koszulkę. - Rozkazała, ale różowowłosy nie zgodził się. Chwyciła skrawek czerwonego materiału i odchyliła lekko do góry widząc poranioną skórę chłopaka, znów pobiegła po apteczkę. - Natsu nie zachowuj się jak dziecko! Muszę opatrzyć te rany! Wyglądają na poważne!

Dragneel w końcu zgodził się i powoli zdjął bluzkę. Lucy zobaczyła pokrywające jego umięśniony brzuch liczne sińce i zaschnięte strupy.

- Bogowie, przecież tak nie można! - Zaczęła przemywać mu rany, a chłopak tylko syczał z bólu - Nie mogłeś przynajmniej tego przemyć?

- A co to by dało?

Słysząc to załamana złapała się za głowę, a potem pacnęła chłopaka.

- Jak ci się wda zakażenie, to żebyś potem nie leciał do mnie, gdy cię będą goniły pielęgniarki ze strzykawkami.

- Zastrzyki? - Natsu sparaliżowało.

- Tak. Taki duże i strasznie bolesne. A o operacjach i przeszczepach skóry nie wspomnę

- Lucy, skończ proszę!

- A co boisz się zastrzyków? - Zapytała rozbawiona.

- Nie! - Odkrzyknął lekko zawstydzony, po czym spojrzał na swój brzuch. Faktycznie, wyglądało to okropnie. W sumie, dlatego nie ćwiczył na w-fie, by nie przebierać się przy innych. Między nimi nastała cisza.

- Powiedz, co się stało, jeśli nie będziesz chciał nikomu nie powiem.

Przekonywała go, a raczej błagała, aby jej powiedział.

- Mówiłem, wdałem się w bójkę. - odpowiedział. Ale blondynka traciła już cierpliwość, wstała i zaczęła dosłownie krzyczeć na kolegę.

- W domu?! To nie jest zwykłe pobicie! Myślisz, że jeśli nikomu nie powiesz i nic z tym nie zrobisz to będzie dobrze?! Nie, nie będzie! W końcu tak cię pobiją, że trafisz do szpitala!

- Nie mogę nikomu powiedzieć! - Wykrzyczał.

- Dlaczego? - Zapytała cicho.

- Zagroził, że jeśli powiem to pobije moją mamę, a ja tego nie chcę, więc wyżywa się na mnie. Ja zamiast niej, rozumiesz?

Lucy słysząc to zaniemówiła i aż upadła na fotel. Czyli miała rację, ten chłopak nie był taki szorstki bez powodu, chciał tylko chronić bliską mu osobę. 
 

Trolololololo tym razem wita was An-chan! Natsu jest obok i załamuje się ("jeszcze nie" mówi xD) moją głupotą. No cóż... Prawie każdy boi się zastrzyków, moja wina? xD I mam pytanie do was. Czy ja jestem dziwna tak jak mówi Natsu tylko, dlatego że napisałam "NA WSZYSTKIE SMOKI?" No przecież to w końcu jest Natsu nie? I tak nie mogłyśmy się powstrzymać z tym LOL'em xD Wdż z Bobem sensei...Kto by nie chciał xD Ech, to nie ma sensu…

N: Zlasowało mózg dziewczynie...A ja z nią mieszkam chwilowo… Albo raczej, ona ze mną x_x Znaczy sorry ona nie ma mózgu...Mam nadzieję, że się wam podoba patologia Natsu